سلام

یکی از دوستام برام مطلبی رو درباره دعا فرستاده بود که چند خطِ زیر بخشی از اون مطلبه ، این مطلب کمی منو به فکر برد و آخرش منو مجبور کرد که این متن رو بنویسم .

بعضى‏ها دعا و عبادت و توبه را مى‏گذارند براى دوران پیرى؛ این اشتباه بزرگى است. اگر گفته شود توبه کنید، مى‏گویند حالا وقت داریم. اولاً معلوم نیست وقت داشته باشیم؛ مرگ انسان را مطلع نمى‏کند؛ براى همه‏ى سنین هم است. اگر فرض کردیم حقیقتاً وقت داریم - یعنى بناست به سنین پیرى برسیم - چنانچه کسى خیال کند که مى‏شود دوران جوانى را با غفلت و غرق شدن در شهوات گذراند، بعد با خیال راحت و با آسانى به سراغ توبه رفت، اشتباه بزرگى مرتکب شده است. « گزیده ای از اون مطلب »

یادمه یکی از دبیرامون سر کلاس یه داستان تعریف کرده بود ، خلاصه داستان : میگفت کسی از عزرائیل خواسته بود که وقتی نوبتش رسید بهش اطلاع بده تا خودشو برای مرگ آماده کنه ، بعد از گذشت چند صباحی ناگهان عزرائیل به سراغش اومد که روحش رو قبض کنه ، اما اون به عزرائیل گفت مگه قرار نبود به من خبر بدی که کی میای ، عزرائیل هم گفت من بهت خبر دادم اما تو نفهمیدی ، درست چند وقت پیش یکی از همسایه هات مُرد یادت میاد ؟ ، مرد گفت آره ، عزرائیل گفت باید از مُردن اون مَرد می فهمیدی که من خیلی بهت نزدیکم و بزودی سراغت میام .

شاید درک داستان کمی مشکل باشه اما غیر قابل فهم نیست ، حالا من کمی دربارش توضیح میدم تا متوجه اصل داستان بشید ، همه ما کسایی رو از دست دادیم و یا از دست رفتن عزیزان خیلی ها رو دیدیم ، باید حواسمونو جمع میکردیم ، باید کوله پشتیمونو از آذوقه پر میکردیم ، چرا که مُردن یک نفر باید برای ما آدما درس عبرتی بشه تا متوجه بشیم که برای خوش گذرونی توی دنیا نیومدیم ما مسافریم و مسافر فقط باید به مَقصد فکر کنه اگه بین راه بخواد بازی گوشی کنه مطمئناً به اونجایی که میخواد نمی رسه ، و توی بیراهه اونم وسط شب اثیر میشه ، فقط خدا میدونه توی سیاهی شب گیر چه جونورایی که نمی افته .

_ _

همیشه کمی فکر کردن به تجربه کردن ارجعیت داره ، امکان داره اولین تجربه آخرینش هم باشه ، بیاین بجای اینکه تجربش کنیم و خیلی دیر بشه کمی دربارش فکر کنیم و از تجربه دیگران استفاده کنیم .

یا حق

- -