قسمت اول :

بسم رب الشهدا

چون کل مطلب توی یه پست جا نمی گرفت به صورت سه تا پست گذاشتم

دوستان گرامی سلام ؛ بارها که توی وبلاگ های فارسی جستجو میکردم به مطالبی بر خوردم که به هیچ عنوان با نوشته های یه بچه مسلمون جور در نمی یاد . مثلا چندین بار این مطالبو دیدم که قیام امام حسین (ع) بخاطر قدرت بوده ؛ بخاطر حکومت . جای تاسف داره که یه مسلمون امام خودش رو نشناسه . چه افراد با سوادی که همین عقیده رو دارن .

حتی این افراد نمی رن درست تحقیق بکنن ؛ فقط بلدن با حرفهای جور واجور خودشون رو به عنوان یه آدم مهم که میتونه امام حسین (ع) هم نقد کنه جا کنن . فرقی نمیکنه حقیقت چی باشه ؛‌ فقط کافیه یه نفر وبلاگش بازدید کننده داشته باشه . دیگه کاری ندارن این حرفای صد تا یه غاز چند نفر رو منحرف میکنه . اینجور آدما خودشون رو مدرن و امروزی میدونن و فکر میکنن حرکت امام حسین (ع) یه حرکت قدیمی و پیش پا افتاده است و دیگه نیازی به مطالعه نداره .

بهر حال کسانی هم هستن که واقعا حقیقت رو نمی دونن و به دنبال کشف حقیقت اصلی هستن . متن پایین مختصری از کتاب حماسه حسینی نوشته استاد شهید مرتضی مطهری هستش که مطالعه کامل کتاب میتونه به فهم بیشتر مطالب درباره قیام امام حسین (ع) و تاثیرات اون بر جامعه مسلمونا و احیا دین کمک بسزایی بکنه .

مطالب پایین یکی از علتهای قیام امام بود ؛ دلایل دیگه ای هم داشت که انشالله کمی تحقیق کنید براحتی پیدا میشه .

پیغمبر اسلام به مردم عرب چه داد ؟ و اساسا یک آدم فقیر و یتیم و کسی که تمام قوم و قبیله‏اش با او دشمن هستند چه داشت که به آنها بدهد و چطور شد که آنها را از آن حضیض پستی به اوج عزت رساند ؟ ایمانی به‏ آنها داد که آن ایمان به آنها شخصیت داد . یک مرتبه آن عرب سوسمارخور ، شیرشترخور ، عرب غارتگری که دخترش را زنده‏ زنده به خاک می‏کرد ، این‏ احساس در او پیدا شد که من باید دنیا را از اسارت و از پرستش و اطاعت‏ غیر خدا نجات بدهم ، و هیچ اهمیت نمی‏داد که اعتراف بکند که در گذشته‏ چطور بوده است ، و حتی افتخار می‏کرد که بگوید من در گذشته پست بودم ،
آنطور فکر می‏کردم ، هیچ سابقه درخشان ملی ندارم ، ولی امروز این طور فکر می‏کنم ، از شما عالیتر فکر می‏کنم .
 این را می‏گویند شخصیت .
آیا کلمه‏ای‏ هست که از کلمه لااله الا الله بیشتر به روح انسان حماسه و شخصیت بخشد ؟
معبودی ، مطاعی ، قابل پرستشی غیر از خدا نیست . یک جرم فلکی ، یک‏ حیوان ، یک سنگ ، یک درخت کجا و سر تعظیم فرود آوردن یک بشر کجا ! من در مقابل غیر خدا هر چه هست ، سر تعظیم فرود نمی‏آورم . من طرفدار عدالتم ، طرفدار حق و احسانم ، طرفدار فضیلتم .
به این می‏گویند شخصیت .

 امویین ( اموی ها ) کاری کردند که شخصیت اسلامی را در میان مسلمین میراندند . کوفه‏ مرکز ارتش اسلام بود ، و اگر امام‏حسین ( ع ) به کوفه نمی‏رفت ، امروز تمام مورخین دنیا او را ملامت می‏کردند ، می‏گفتند عراق که مرکز ارتش‏ اسلامی بود از تو دعوت کرده بود و هجده‏هزارنفر با نماینده تو بیعت کردند و دوازده‏هزارنامه برای تو فرستادند ، چرا به آنجا نرفتی ؟ مگر از عراق‏ جایی بهتر و بالاتر هم بود ؟! اساسا کوفه شهری است که بعد از جنگهایی که‏ در صدراسلام واقع شد ، به دستور عمربن‏خطاب توسط ارتش اسلام ساخته شد ، و از کوفیها و مردم عراق شجاعتر و سلحشورتر وجود نداشت . در عین حال همین‏ مردمی که هجده هزار بیعت کننده داشتند ، و دوازده هزار نامه نوشته بودند ، به مجرد اینکه سر و کله پسر زیاد پیدا شد همه فرار کردند ، چرا ؟ چون‏ زیاد بن ابیه سالها در کوفه حکومت کرده بود ، آنقدر چشم در آورده بود ، آنقدر دست و پاها بریده بود ، آنقدر شکمها سفره کرده بود ، آنقدر افراد را در زندانها کشته بود که اینها بکلی احساس شخصیت خودشان را از دست‏ داده بودند . لذا تا شنیدند پسر زیاد آمد ، زن دست شوهرش را می‏گرفت و او را از پیش مسلم کنار می‏کشید ، مادر دست بچه خودش را می‏گرفت ، خواهر دست برادر خودش را می‏گرفت ، پدر دست فرزند خودش را می‏گرفت و از مسلم جدا می‏کرد ، و بی‏شک مردم کوفه از شیعیان علی بن ابیطالب (ع) بودند و امام‏حسین (ع) را شیعیانش کشتند ، لذا در همان زمان هم می‏گفتند :           

 قلوبهم معه وسیوفهم علیه ، چرا که امویها شخصیت ملت مسلمان را له‏ کرده بودند ، کوبیده بودند ، و دیگر کسی از آن احساسهای اسلامی در خودش‏ نمی‏دید .

ادامش رو توی پستهای پایین بخونید

قسمت دوم :

حسین (ع) شخصیت اسلامی مسلمین را زنده کرد

اما همین کوفه بعد از مدت سه سال انقلاب کرد و پنج هزار نفر تواب از همین کوفه پیدا شد و سر قبر حسین‏بن‏علی  (ع)  رفتند و در آنجا عزاداری کردند ، گریه کردند و به درگاه الهی از تقصیری که کرده بودند توبه کردند و گفتند ما تا انتقام خون حسین‏بن‏علی  (ع)  را نگیریم ، از پای نمی‏نشینیم . یا باید کشته بشویم ، یا انتقام بگیریم . و عمل کردند و قتله کربلا را همینها کشتند و شروع این نهضت از همان عصر عاشورا و از روز دوازدهم محرم بود .
چه کسی این کار را کرد ؟ حسین‏بن‏علی  (ع)  .
شخصیت دادن به یک ملت به این است که به آنها عشق و ایده‏آل داده شود و اگر عشقها و ایده‏آلهائی دارند که رویش را غبار گرفته‏ است آن گرد و غبار را زدود و دو مرتبه آن را زنده کرد .حسین بن علی ) علیهماالسلام ) در سخنان و خطابه‏های خودش ، آنجا که از امر به معروف و نهی از منکر صحبت می‏کند ، همه‏اش صحبتش این است : « و علی الاسلام السلام‏ اذ قد بلیت الامة براع مثل یزید « انی لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب‏ الاصلاح فی امة جدی »
 بعد از بیست سی سال که این حرفها فراموش شده‏ بود ، حسین‏بن‏علی  (ع)  به نام یک نفر مصلح و به نام یک نفر اصلاح طلب که باید در امت اسلام اصلاح ایجاد کرد ، قیام کرد و به مردم عشق‏ و ایده‏آل داد . رکن اول حماسه زنده شدن یک قوم همین است .حسین‏بن‏علی  (ع)  درس غیرت به مردم داد ، درس تحمل و بردباری به مردم داد ، درس تحمل شدائد و سختیها به مردم داد . اینها برایملت مسلمان درسهای بسیار بزرگی بود .
پس اینکه می‏گویند حسین‏بن‏علی  (ع)  چه کرد و چطور شد که دین اسلام زنده شد ، جوابش همین است‏ که حسین بن علی روح تازه دمید ، خونها را به جوش آورد ، غیرتها را تحریک کرد ، عشق و ایده‏آل به مردم داد ، حس استغناء در مورد مردم به‏ وجود آورد ، درس صبر و تحمل و بردباری و مقاومت و ایستادگی در مقابل‏ شدائد به مردم داد ، ترس را ریخت ، همان مردمی که تا آن مقدار می‏ترسیدند ، تبدیل به یک عده مردم شجاع و دلاور شدند .

حسین‏بن‏علی  (ع)  یک سوژه بزرگ اجتماعی است .
حسین‏بن‏علی  (ع)  در آن زمان یک سوژه بزرگ بود ، هر کسی که‏ می‏خواست در مقابل ظلم قیام بکند ، شعارش یا لثارات‏الحسین بود امروز هم حسین بن علی  (ع)  یک سوژه بزرگ است ، سوژه‏ای برای‏ امر به معروف و نهی از منکر ، برای اقامه نماز ، برای زنده کردن اسلام ،
برای اینکه احساسات و عواطف عالیه اسلامی در وجود ما احیاء بشود .

« یا ایها الذین آمنوا استجیبوا لله و للرسول اذا دعاکم لما یحییکم غ(سوره انفال آیه . 24)
ایها الناس ! این دعوت پیغمبر ( ص ) را اجابت کنید ، می‏خواهد شما را زنده کند .
حیات یک ملت به داشتن ثروت زیاد نیست ، حتی به علم هم‏ نیست ، علم به تنهایی کافی نیست که یک ملت را زنده بکند ، بلکه حیات‏ ملت به این است که آن ملت شخصیتی را در خودش احساس بکند . ای بسا ملتهای عالم که شخصیت ندارند ، و ای بسا ملتهای جاهل که شخصیت خودشان‏ را حفظ کرده‏اند . اگر الجزایریها بعد از صدو پنجاه سال مبارزه توانستند استعمار فرانسه را به زانو در آورند و به استقلال برسند ، برای این بود که‏ در آنها یک حماسه وجود داشت ، یک احساس‏منش وجود داشت . اگر در آن طرف مشرق زمین ، ملت‏ دیگری ( منظور ملت ویتنام است . ( دارد با قویترین و ثروتمندترین ملتهای جهان مبارزه می‏کند ، چرا مبارزه می‏کند ؟ آیا عدد یا ثروتش با آنها مبارزه می‏کند ؟ ابدا . احساس شخصیت و منش آن ملت مبارزه می‏کند . می‏گوید : من ترا به آقائی‏ قبول ندارم ، من یا باید زنده باشم روی پای خودم باشم و کسی بر من حکومت‏ نکند ، و یا باید نباشم .

قسمت سوم :

زینب ( سلام الله علیها ) و احساسات شخصیت

در حماسه حسینی آن کسی که بیش از همه این درس را آموخت و بیش از همه این پرتو حسینی بر روح مقدس او تابید ، خواهر بزرگوارش زینب‏ سلام‏الله‏علیها بود .

زینب بعد از کربلا ، با زینب‏ قبل از کربلا متفاوت است ، یعنی زینب بعد از کربلا یک شخصیت و عظمت‏ بیشتری دارد .همینکه‏ ایام عاشورا سپری می‏شود و زینب ، حسین علیه‏السلام را با آن روحیه قوی و نیرومند و با آن دستورالعملها می‏بیند ، زینب ( س ) دیگری می‏شود که دیگر احدی در مقابل او کوچکترین شخصیتی ندارد .

می‏گویند تاریخ ورود اسرا به شام دوم ماه صفر بوده است . بنابراین‏ بیست و دو روز از اسارت زینب ( س ) گذشته است ، بیست و دو روز رنج‏ متوالی کشیده است که با این حال او را وارد مجلس یزید بن معاویه می‏کنند ، یزیدی که کاخ اخضر او یعنی کاخ سبزی که معاویه در شام ساخته بود ،
آنچنان بارگاه مجللی بود که هر کس با دیدن آن بارگاه و آن خدم و حشم و طنطنه و دبدبه ، خودش را می‏باخت . بعضی نوشته‏اند که افراد می‏بایست از هفت تالار می‏گذشتند تا به آن تالار آخری می‏رسیدند که یزید روی تخت مزین و مرصعی نشسته بود و تمام اعیان و اشراف و اعاظم سفرای کشورهای خارجی نیز روی کرسیهای طلا یا نقره نشسته بودند . در چنین شرایطی این اسراء را وارد می‏کنند و همین زینب ( س ) اسیر رنج دیده و رنج کشیده ، در همان‏ محضر چنان موجی در روحش پیدا شد و چنان موجی در جمعیت ایجاد کرد که‏ یزید معروف به فصاحت و بلاغت را لال کرد . یزید شعرهای ابن‏زبعری را با خودش می‏خواند ، و به چنین موقعیتی که نصیبش شده است افتخار می‏کند .

زینب فریادش بلند می‏شود : « اظننت یا یزید حیث اخذت علینا اقطار الارض و آفاق السماء فاصبحنا نساق کما تساق الاساری ان بنا علی الله هوانا و بک علیه کرامه » ؟
ای یزید ! خیلی باد به دماغت انداخته‏ای
« شمخت بانفک »

! تو خیال می‏کنی اینکه امروز ما را اسیر کرده‏ای و تمام اقطار زمین را بر ما گرفته‏ای ، و ما در مشت نوکرهای تو هستیم ، یک نعمت و موهبتی از طرف‏ خداوند بر تو است ؟ ! به خدا قسم تو الان در نظر من بسیار کوچک و حقیر و  بسیار پست هستی ، و من برای تو یک ذره شخصیت قائل نیستم .

ببینید اینها مردمی هستند که بجز ایمان و شخصیت روحی و معنوی همه چیزشان را از دست داده‏اند . آن وقت شما توقع ندارید که یک همچون شخصیتی مانند شخصیت زینب ( س ) چنین حماسه‏ای بیافریند ، و در شام انقلاب به وجود بیاورد ؟ همان طور که انقلاب هم به وجود آورد .
یزید مجبور شد در همان شام روش خودش را عوض بکند و محترمانه اسراء را به مدینه بفرستد ، بعد تبری بکند و بگوید خدا لعنت‏ کند ابن زیاد را ، من چنان دستوری نداده بودم ، او از پیش خود این کار را کرد . چه کسی این کار را کرد ؟ زینب ( س ) چنین کاری را کرد .

در آخر جمله‏هایش اینطور فرمود : « یا یزید کد کیدک واسع سعیک ناصب جهدک‏ فوالله لا تمحو ذکرنا و لا تمیت وحینا ».
زینب علیهاسلام به کسی که‏ مردم با هزار ترس و لرز به او یا امیرالمؤمنین می‏گفتند ، خطاب می‏کند که‏ یا یزید به تو می‏گویم ، هر حقه‏ای که می‏خواهی بزن و هرکاری که می‏توانی‏ انجام بده ، اما یقین داشته باش که اگر می‏خواهی نام ما را در دنیا محو بکنی ، نام ما محو شدنی نیست ، آنکه محو و نابود می‏شود تو هستی .
چنان خطبه‏ای در آن مجلس خواند که یزید لال و ساکت باقی ماند و خشم‏
سراسر وجود آن مرد شقی و لعین را فرا گرفت .
بله در مکتب حسین (ع) کسانی تربیت شدند که جهان رو زیر رو کردند . قیامی کاملا حساب شده و سنجیده . اونوقت یه عده آدم مغرض میگن که حسین برای حکومت قیام کرد ؛ حسین اشتباه کرد .
کل کتاب رو مطالعه کنید بد نیست .
این مطلب هم فقط یه تلنگر بود ، در خانه اگر کس است یک حرف بس است
اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
یا رب نظر تو بر نگردد
یا سالار شهیدان