روزی تو همین سرزمین خودمون افرادی بودند که هم کار داشتند هم خونه ، هم همسر و فرزند و هم خیلیاشون وضع مالی خوبی داشتند اما به محض اینکه شروع جنگ اعلام شد با نیروی ارده و ایمان خودشون از همه چیز گذشتند و رفتند . همسر و فرزند رو به خدا سپردند و کار دنیا رو به دنیا . رفتند تا از ما دفاع کنن از خونه ما از خاک ما از ناموس ما و از شرف ما . خیلیاشون با علم بر اینکه رفتنشون برگشتن نداره رفتن و چه زیبا از خودشون گذشتند و شوق وصال دوست رو چه عاشقانه به نمایش گذاشتن ، در این لحظه یاد شعر محمد اصفانی افتادم که خونده بود : خیلیا میگن محاله ولی ما محالو دیدیم .
اگه بخوایم فقط چند دقیقه درست و حسابی بهش فکر کنیم که اگر وقت عمل بشه ما هم میتونیم از تمام چیزهایی که داریم بگذریم یا نه . اگه عادلانه قضاوت کنیم میبینیم که واقعا خیلی سخته ، شرایط با هم فرق میکرده مثلا یکی مادر پیر داشته ، یکی بچه مریض داشته ، یکی بچش اصلا به دنیا نیومده بوده و حتی بچه اش یه بار هم پدرش رو ندیده . اما با اینحال گفتن یا علی و رفتن که از اسلام دفاع کنن درست همون کاری که حضرت علی میکرد . با دست خالی در برابر لشکر عظیمی از دشمن که خیلی از کشورا ازش حمایت میکردند .
یه شعری توی فیلم اخراجیها بالای تابلویی که جلوی محل حرکت داوطلبین بود نوشته بودن که منو تکون داد ، نوشته بودند " زمانی که شیپورهای جنگ نواخته میشوند مردان از نامردان شناخته میشوند " ( اگه غلط املایی داشت ببخشید ) .
حالا خودمون با خودمون خلوت کنیم آیا اگه روزی جنگ بشه ما جز مردا هستیم یا نامردا ، میریم بخاطر خاک و دینمون یا میگیم نمی خواد بابا بقیه هستن من نرم که طوری نمیشه .
سالها گذشت ... اسم شهیدان کم رنگتر و کم رنگتر شد تا جایی که خیلیاشون فراموش شدن . انگار نه انگار که روزی بودن . بیست و سال خرده ای از جنگ میگذره ، نسلها عوض شدن ، فکرا عوض شدن ، دیگه رشادت معنی نداره بجاش شهرت ارزش پیدا کرده . چیزی که بخاطرش خیلی از خانواده ها عزیزانشون رو از دست دادن دیگه برای کسی مهم نیست از اسلام فقط اسمش مونده . دیگه برای کسی مهم نیست اینی که تو کوچه ما زندگی میکنه پدر شهیده دیگه برای کسی مهم نیست که باید بهش احترام بزارن چون اگه پسر نوجوونش نبود باید لباس کفر تن میکردن . احترام به خانواده شهدا دیگه برای خیلیا معنی نداره . { خدای تعالی گوید : من خلیفه اویم ( شهید ) برای اهلش ، هر که رضای ایشان جوید ، رضای من را جسته باشد و هر که ایشان را به خشم آورد ، مرا به خشم آورده باشد ... ( بخشی از گفته های رسول اکرم درباره مقام شهید ) } خیلی از چیزا بی اهمیت شدن و نه فقط ارزشها بلکه عقاید هم از بین رفتن . روزی اسم شهید افتخار یه ملت بود اما همون اسم شده مضحکه ای برای خندیدن یا مسخره کردن . کاش بجای نمونه های بی ارزش و اتو کرده غربی از شهید های خودمون الگو میگرفتیم ، کاش بجای پوشیدن لباسی که روش نوشته " یونیورسال " کمی به فکر ساختن اندیشه و اخلاقمون بودیم ، هر ساله بزرگداشت هایی برگزار میشه برای شهیدان که مثلا به نوعی ازشون قدر دانی بشه و هم ملت یادشون نره که روزی مردان بزرگی بودن که در آسمان شناخته شده بودن اما در روی زمین نه . اما همه مون خوب میدونیم که کاری که اونا کردن رو نمیشه با یه یادبود جبران کرد اصلا ما هنوز ارزش کارشون رو درک نکردیم تا چه برسه به معرفی کاراشون .
حیفه جوونی که روزی بخاطر حفظ ارزشهاش حاضر بود بره زیر تانگ امروز بخاطر پایمالی ارزشها حاضر بشه بره زیر پرچم کفر و خودشو شبیه کسایی کنه هیچ گونه پشتوانه اخلاقی و ارزشی ندارن و فقط ظاهرن . باید یادمون باشه اگه امروز صدای کفر بیشتر از صدای ایمانه بخاطر اینه که بیشتر مون ظاهر بین شدیم تا باطن بین و از طرفی هم " در گنبد ز بی مغزی صدا بسیار میپیچد "
اگه هنوز هم غیرت گذشته ها تو رگامون همراه خونمون موج میزنه باید ارزشهای قدیم رو دوباره زنده کنیم . هر چند که سختی بسیار بکشیم چون بهمون وعده داده شده که بعد از هر سختی آسانی ای هم هست . انشالله که بتونیم با حفظ ارزشهای شهیدان ارزشهای اسلامی رو حفظ کنیم و وقتی آقا اومد بتونیم سرمون رو به عنوان یه سرباز کامل جلوش بالا بگیریم و بگیم که از خوشیمون از راحتیمون بخاطر حفظ دین خدا گذشتیم .
