این دو ماه هم گذشت ، چه خوبی و چه بدی تموم شد . با همه شادی ها و غم هاش و سختی هاش و کله سحر پاشدناش اونم با صدای نخراشیده بر پا ( ما دو ساعت از خروس هم زودتر بیدار میشدیم ، باور کنید ) .

جایی که ما آموزش دیدیم یه جایی بود بنام مرکز آموزش شهید مدنی ناجا ( نیروی انتظامی ) . بخش اصلاندوز . یه جایی لب مرزه ، حدود سه ساعت و نیم اونور تر از اردبیله ، تقریبا لب مرزه ، نیم ساعت تا مرزه فاصله داره . یه خراب شده ییه که نگو ، آبش آب شوره ، آبو هواش تخیلی محضه .

رفتن وسط کوه رو تراشیدن ( با جرثقیل و غیره ) توش مرکز آموزش زدن . مرکز آموزش که نگو ، بگو دیوونه خونه . باور کنید واقعا دیوونه خونه است . بزارید یه خلاصه ای از این ماه رو براتون بگم .

لپ مطلب : ما بعد از حرکت از شهر زیبامون رشت نه ساعت و نیم تا ده ساعت بعدش رسیدیم مرکز آموزش . جونم براتون بگه فضا فضای بازیهای کامپیوتری از این بازیا که توش میرن تو پادگانها و همه جا رو منفجر میکنن ( تا نبینید و بازی نکرده باشید خوب قضیه دستتون نمی یاد ) آقا ما تا دو هفته اول فقط تو حس و حال بازی های کامپیوتری بودیم . مخصوصا میخواستم نگهبانی بدم همش مواظب دشمنای فرضی بودم که مبادا گلوم رو از پشت ببرن یا دهنم رو بگیرن خفم کنن ( توی بازیا من از این شیوه ها خیلی استفاده کردم)
اما از اون به بعد که همه چیز عادی شد دیگه احساس کردم دارم عوض میشم ، دارم میشم یه مرد سنگی ، گویا شیوه ها عوض شده قبلا خیلی به سرباز فحش میدادن اما الان کمتر شده و کسی حق فحش دادن نداره و نه حق زدن . اما بجاش بهت بشین و پاشو سینه خیز و بد و بایست می دن . اینا همون تنبیهات قدیمه که الان بهش میگن آمادگی جسمانی  ( بدو بایست ، یعنی توی سه شماره یه مسافتی رو طی کنی و خودت رو برسونی و گرنه باید سینه خیز بر گردی یا کلاغ پر و یا ... )
بهر حال همیشه یه مشکلاتی آدم رو وادار میکنه یه راهی رو بره دیگه ، البته منم یکم دلم میخواست که برم و آدم بشم .